Een broertje

’s Ochtends nog heel vroeg kruipt mijn dochter in bed, tussen mij en mijn man in. Mijn man en ik kijken haar vertederd aan. We vertellen haar met ingehouden enthousiasme dat zij over een aantal maanden – als alles goed gaat – een grote zus wordt. Ze schrikt en de tranen springen in haar ogen. Misschien had ze dit wel verwacht, maar ze geniet ook zo van enig kind zijn. In een flits zie ik de zorgen en vragen in haar ogen weerspiegeld; zullen mijn ouders nog wel evenveel van mij houden en wordt de aandacht voor mij minder. Ze heeft wat tijd nodig om te wennen. Ze is immers al 8 jaar………

Inmiddels is haar broertje al weer twee jaar oud en zoals tweejarige zijn zit hij met grote regelmaat aan al haar spulletjes. Mijn dochter vindt dit mateloos vervelend. Hij vindt haar echter geweldig en wil haar continue aandacht; ‘Chanel spele´vraagt hij regelmatig met een vertederende glimlach. Soms krijgt hij zijn zin en nog vaker wordt hij afgewezen. Zij heeft immers haar eigen vriendinnen en haar ´grote meisjes´ zaken die ze willen bespreken. Ik dacht dat ze door het leeftijdsverschil minder ruzie zouden maken….. dat is natuurlijk een misvatting gebleken. Hoe kon ik zo naïef zijn. Soms is het frustrerend om continue tussen de ruziënde peuter en puber te bemiddelen. Mijn zoontje probeert uit alle macht indruk op haar te maken op een positieve en op een negatieve manier. Zij danst op de muziek van Britney Spears en hij zingt uit alle macht mee. Het gebeurt ook regelmatig dat hij uit zijn kamertje ontsnapt en in haar kamertje zijn lippen roze kleurt met haar lipgloss en haar oorbellen om zijn oren hangt. Dit levert uiteraard weer boze reacties op van mijn dochter, maar mijn zoontje is tevreden. Hij heeft ook al is ze boos, de volledige aandacht van haar.

Vertederend is het´s nachts. Hij wordt vaak wakker en voelt zich alleen in zijn kamer eenzaam en verdrietig. Dan roept hij haar. Eerst zacht en als er geen reactie komt steeds luider. Hij weet als geen ander dat zij geen weerstand kan bieden aan zijn verdriet. Zachtjes horen wij haar uit haar bed sluipen om bij hem in bed te liggen en bijna fluisterend probeert ze hem gerust te stellen. Als wij ´s ochtends haar kamertje binnen komen treffen we broer en zus diep in slaap aan. Hij ligt veilig in haar armen en een tevreden glimlach ligt op hun lippen. Op die momenten denk ik terug aan die ochtend nu bijna 3 jaar geleden en realiseer ik mij hoe mooi het is dat mijn kinderen veel van elkaar houden. Ondanks alle ruzietjes zijn we een echt gezin geworden.

Diana Tisseur, Leiden