Het begon met een enorme rij wachtenden voor de inschrijving van zwemles in Amsterdam Oost.
Na alle spookverhalen over moeders die al drie keer in de rij hadden gestaan zonder zelfs maar op de wachtlijst te komen, was ik om 6.00 opgestaan. Om 6.30 stond ik te blauwbekken voor de trappen van het zwembad. Ik was nummer drie in de rij. Nummer 1 was een Iraanse vader die, zo vertelde hij, voor het eerst van zijn leven in Nederland de eerste was.

De rij groeide en groeide. Twee uur later wist ik dat mijn zoontje Kai op de wachtlijst stond al was het nog een raadsel wanneer hij aan de beurt zou komen. Anderhalf jaar later viel er een kaartje door de bus dat hij geplaatst was. Helaas was hij net herstellende van een hardnekkige oorontsteking. Ik liep het zwembad plat om het zwembadpersoneel te verzekeren dat hij zou starten zodra zijn oren het toelieten.
En eindelijk was het zover. Ik had hem al diverse malen voorbereid waarop hij wat smalend reageerde met: “mama , ik kan al zwemmen!” Voor hem is zwemmen dat je in het water durft te springen en niet verdrinkt. Op zich geen slechte theorie.

Toen ik hem van school haalde vertelde ik hem dat hij die middag voor het eerst naar zwemles zou gaan. Maar nu de zwemles opeens zo concreet werd, was dit een zeer bedreigend vooruitzicht. Kai barstte in tranen uit. “ik wil niet naar zwemles” snikte hij met gierende uithalen, “ik wil niet en ik ga niet” Snikkend weigerde hij, de daad bij het woord voegend , zijn kleine fietsje in beweging te zetten. “We gaan even praten”begon ik en knielde naast hem neer. “Je mag wel praten maar ik ga niet” riep hij met een blik van: hier trappen wij mooi niet in.

Een kwartier later kwam eruit waar hij zo bang voor was: “ik moet dan heeel lang onder water zwemmen en dingen doen die ik nog helemaal niet kan” vatte hij zijn angst helder samen. Ik beloofde hem dat ik tegen de badmeester of juffrouw zou zeggen dat hij niet onder water hoefde te zwemmen en dat hij ook geen dingen hoefde te doen die hij nog niet kon. Aarzelend keek hij me aan. En het vertrouwen brak door op zijn gezichtje. “Oke, dan” zei hij, zich nog niet helemaal gewonnen gevend. “Krijg ik dan ook een ijsje?” Dat was beloofd en zo haastten we ons naar huis, nog even langs de snackbar voor een feestelijk ijsje dat hij in het trapgat opat terwijl ik up rende om zijn zwemspullen te pakken. Want we waren inmiddels behoorlijk in tijdnood.

In het zwembad werden we naar het benedenbad verwezen. Kai stond al spoedig te rillen in zijn rode zwembroekje terwijl wat stoere Tarzanfiguren riepen dat ze al in ‘bad twee’zwommen. Ik stelde daar onmiddellijk tegenover dat ik pas acht was toen ik leerde zwemmen. Daarop werd even gezwegen. Dat moet wel een hele achterlijke moeder zijn, werd er duidelijk gedacht.’” Ben jij voor het eerst?” vroeg een stoer jongetje aan Kai dat bijna een kop boven hem uitstak. “Ja”zei Kai zo casual mogelijk “Dan begin je in bad nul” constateerde de knaap onverbiddelijk. Maar Kai fluisterde me toe: “Weet je wat, mam ? Als ik voor de tweede keer ga zwemmen zwem ik gewoon ook in bad twee!”Een heldhaftige logica. Even later werden al die kleine lijfjes onder de douche gedreven en kon de zwemles beginnen. De badjes nul, een en twee lagen er vriendelijk en vredig bij. Kai’s juf Ria glimlachte hem bemoedigend toe en al spoedig lag hij ontspannen te drijven met een blauw rechthoekje in badje nul. Ik besloot dat dit een goed moment was voor het afscheid. En ja hoor, een vluchtig ‘doeie’ kon er nog net vanaf alsof hij al jaren in dit bad vertoefde.

Terwijl ik me omdraaide en er me van weerhield om nog een keer om te kijken werd ik overweldigd door het beeld van dat kleine trotse jongetje dat daar zo rustig in het zwembad dreef.
Ik stond daar zowaar even te janken bij de uitgang. Wat neem je als ouder en kind toch een hobbels en wat is het het allemaal waard geweest!

Connie Pak, Amsterdam