Alles wat men zich van daarvoor meent te herinneren, zou gebaseerd
zijn op verhalen die men van ouders of familieleden te horen heeft
gekregen of anders op fantasie. 'Zoekt' echter naar wetenschappers
die een andere mening zijn toebedeeld, en gij zult vinden. (*)
ingefluisterd?
Mijn metgezel weet, tot zijn teleurstelling, maar weinig te vertellen
over zijn jeugd. Zijn vroegste herinnering gaat inderdaad niet verder
terug dan het vierde levensjaar. Ik ben geen wetenschapper maar
ik ben ervan overtuigd dat mijn herinneringen beginnen bij circa
twee jaar. Met name de zintuiglijke waarnemingen uit die periode
die soms in me opkomen, lijken me niet ingefluisterd door anderen,
ook niet door mijn ouders. Om de sceptici voor te zijn: er is ook
geen "hokus-pokus" aan te pas gekomen. Het beeld van mijn
bedje in het pikkedonker waar ik ontdekte dat wanneer ik mijn ogen
dichtkneep, er opeens gekleurde lichtgevende ballonnetjes tevoorschijn
kwamen. Of een vreemd bedje met ijzeren spijltjes, het gevoel dat
ik vast zat, om me heen nog meer bedjes en gehuil van baby's. (later
bleek ik voor een navelbreuk in het ziekenhuis geweest te zijn).
Ik vroeg mijn moeder ooit naar een speelgoedezel die ik me opeens
meende te herinneren. Het ding staarde me met hele grote enge ogen
aan en ik brulde van angst. "Dat jij dat nog weet", zei
ze verbaasd, "dat was in het oude huis dus toen was je twee.
Je kreeg dat hobbelpaard met Sinterklaas". Dát wist
ik dus niet meer.
favoriete TV-series
Meer dan eens belandde ik met vrienden of collega's in een gesprek
waarin iedereen zijn eerste en favoriete kinderprogramma's van vroeger
opsomt. Het enthousiasme dat dit onderwerp losmaakt is erg geestig.
Het valt op dat de één zich meer herinnert dan de
ander. Gaandeweg herinnert men zich steeds meer, wanneer iemand
wat herkenbaars noemt. Er moet even voor op zolder gescharreld worden
om dat stoffige album weer open te slaan. Ik ben van 1966. Mijn
vroegste herinnering aan televisie is het testbeeld dat werd afgewisseld
door foto's van bloemen en mooie dames. Kindertelevisie was er namelijk
niet veel in die tijd. Laten we zeggen dat ik tot de 'peutergeneratie
Rikkie en Slingertje en Oebele' behoor, de Vlaamse Tante Teddy staat
me ook nog bij. Heel vaag kan ik wat zwart-wit beelden oproepen,
maar waar het over ging...? Ik was niet ouder dan drie.
geurtjes, pijntjes en smaakjes
Een vriendin vertelde me onlangs over haar dochtertje van drie.
Het arm kind onderging een aantal onderzoeken in het ziekenhuis
en was hiervan behoorlijk overstuur, haar moeder eveneens. Terwijl
ik naar haar luisterde, leek ik de etherlucht te ruiken die in het
ziekenhuis hing toen ikzelf drie was. Een hele beeldenreeks flitste
door me heen. De gemene vingerprikjes, de vieze lijmlucht van een
EEG, hoe ik na een zwaar migraineonderzoek overgaf over de nieuwe
'troostpop' die ik had gekregen. De boterham met gekleurde hagel,
die ik niet lust, en de smaak van gesteriliseerde melk, waar ik
van sidder. Zo herinner ik me nog veel pietluttige details van die
ziekenhuisopname. Zal de kleine meid van mijn vriendin ook wat van
haar indrukken meenemen?
Laatst zat mijn jongste stilletjes buiten op het terras. Gebiologeerd
achtervolgde hij een goudkleurig torretje, dat schitterde
in de zon. Voorzichtig gaf hij het af en toe een tikje met zijn
wijsvinger, wanneer het even stil zat. "Aan"! Ik dacht
"zo'n zelfde torretje heeft mij vroeger ook gefascineerd! Wat
weet hij straks nog na te vertellen?"
***
(*) Extracten en verwijzingen voor de liefhebbers
|